بهار، صبح سال ، آغازی دوباره، سفری جدید و حرکتی نو. نه راه رفتن بر زمین و نه پیمودن خاک. سفر به کمال و حرکت به وادی عشق، مقصود آفرینش.

بهار با لبخند شروع می‏شود. لبخند شکوفه‏های درخت‏. سفید و صورتی و رنگ رنگ. چه قدرتی دارند این لبخندها‏. پرندگان را به آواز و نوا، چرندگان را به تحرک و جهش و آدمیان را به شادی و خروش و سرزندگی و انگار یادآور آنچه هستند و آنچه باید باشند در نوین سال پیش رو. همه از سبزی طبیعت و شکوفه و برگ درخت شادند، یک شادی مشترک.

کودکان به شمار تولدشان، تولد درخت را دیده‏اند و شاید این خود دلیلی باشد برای شادتر کردن دنیای شاد و با صفای آنان که همچون آهو صحرا و جویباران را در می‏نوردند و بی ریا و پاک دست در دست همسالان خویش حلقه‏ای به دور درخت می‏زنند و بدون آنکه بدانند چرا، گرد آن می‏چرخند، شعر می‏خوانند و دستان هم را می‏فشارند. درخت شاهد مستی و سرور آنهاست.

باران می‏بارد، عاشقی در گذر است، جلوه شکوفه‏ها و برگهای ظریف و کوچک درخت در دیدگان او ناگاه یاد او را به معشوق پیوند می‏دهد و او را به مدح و ثنا وا می‏دارد .

همه و همه خوشحالند. عشقبازی شکوفه و شبنم هر شاهدی را مبهوت می‏کند. داستانها دارد و درسها باید دید و درک کرد.

گل، برگ، میوه، ریشه، تنه، شاخه، سایه، سبزی، همه و همه این سفر را شروع می‏کنند تا شاید سیر تکامل صفاتی را بیاموزند. ایثار، امید، احسان، استقامت و وفاداری و از همه مهمتر زیبایی …

همدم شب و سکوت شب بوده و باران بهاری را دریافته. پذیرای برکت خورشید بوده ، عابران را سایبان و منظری زیبا

جلوه‏ای خوش برای طبیعت، تا شاعران بتوانند طبعی خوشتر بیابند و اشعاری لطیف‏تر بسرایند و عاشقان و رهگذران را یاد‏آور لطف و معشوق و دوست.

 

تابستان است. برگها پرتر شده و گویا سیرتر. نور خورشید هم شدیدتر و داغتر. این طرح  حکمت دادار بزرگ است. مردمان  می‏خورند و می‏آرمند و حس زیبا دارند. پرندگان شادند. بهترین روزهای عمرشان است پروانه‏وار با درخت عشقبازی می‏کنند، می‏نشینند، می‏خورند و پر می کشند. آواز می‏خوانند و از آزادی سر خوش.

به برکت وجود درخت با بعضی از آدمها، دشمنی را کنار گذاشته‏اند، واسطه خوبی است. درخت نعمت خدا، زیبا و مفید و دوست داشتنی است و مأمنی مطمئن برای پرندگان. او آمده است تا همراهانش را در این میدان رزم بر علیه نادانیها و زشتیها  همراهی کند و در آبادانی زمین آنان را یاریگر باشد.

 

پائیز می‏آید. گذر زمان برگهایش را زرد کرده، ولی مهرش کم نشده. اومی‏تواند معلم باشد نه در این فصل که در همه عمر، برای آنان که می‏بینند و درکش می‏کنند. برای آنان که دلیل وجود خود را در زمین می‏دانند و وظیفه خویش را نیز. او نیز آنان را دوست می‏دارد چون خود چنین است.

او دریافته که سربازی است در لشگر طبیعت و فرمانبردار. باید داشته هایش را مثل میوه، برگ، سبزی...  بهتر است بگوئیم زیبایی و شکوه، همه و همه را نثار کند و به مرحله‏ای دیگر برود. امر،امر آفریدگار بزرگ است و قانون طبیعت. سر خوش است چون به راهی می‏رود که حکیمی فرزانه او را گفته است. او خاضعانه آنچه روزی مایه زیبایی و لطافت و سبزیش بوده را فرش پای عابران می‏کند،عاشقانه و مجنون‏وار... برگهایش را. این نمونه کوچکی است از داستان آفرینش، عشق، هدف و کمال ، فتبارک‏الله.

 

زمستان می آید .باید بخوابد، تجدید قوا کند. این را هم آفریدگارش مقرر داشته است. فصلی دیگر و تجلی نمونه‏ای دیگر از زیبایی و عظمت هنرمند بزرگ در آفریده‏ای به نام درخت. اینجا همبازیش برف است و باد. برف مأمور است از جانب خدای بزرگ که موجودات را در سیاهی و سردی زمستان امیدی باشد و نوری. درخت، برف را بر روی شاخه‏هایش دلسوزانه جای می‏دهد و از آن با مهربانی میزبانی می‏کند. او در زمستان تابلو و علامتی است در سفیدی برف برای جانداران که حد و فاصل خویش را بدانند وقتی همه جا سفید است.

سختی صدای باد در را در عبور ازلابلای شاخه‏هایش به موسیقی دلنواز تبدیل می‏کند. این گوشه‏ای از سمفونی طبیعت است.

یک سال از عمر درخت در حال سر آمدن است. سرمای زمستان را گذرانده، سرخوش و امیدوار از آمدن بهار و بار دیگر نظاره‏گر لبخند مردمان در جشن شروع بهار خواهد بود. لبخند مردمان از لبخند درخت است، لبخند شکوفه‏ها. خدا می‏داند از هر درخت چند شکوفه خنده می‏کند. مردمان از درخت می‏دانند که بهار آمده. درخت تقویم طبیعت است.

پیشا پیش فرا رسیدن بهار 87 را تبریک می گویم